Livestreaming από την πλατεία της Ιεράπετρας

Από τις 26/5 γίνεται κατάληψη στο δημαρχείο Ιεράπετρας με αίτημα να μην υπαχθεί το νοσοκομείο σε ενιαία διοίκηση όλου του νομού, εξέλιξη που σημαίνει υποχρηματοδότηση και περαιτέρω υποβάθμιση.
Η κατάληψη θεωρητικά θα συνεχιστεί έως ότου παρθεί μια ευνοϊκή απόφαση στον νέο υγειονομικό χάρτη αλλά στην πράξη τα πρώτα ζιζάνια ξεφύτρωσαν. Καλλιεργήθηκε στο Λασίθι η συλλογιστική ότι η επιμονή της Ιεράπετρας να κρατήσει το νοσοκομείο της, εμποδίζει την δημιουργία κοινού μεγάλου νοσοκομείου στο νομό, λες και είναι έτοιμο ήδη και το μόνο που μένει να αποφασιστεί είναι πως θα σετάρει την γραβάτα με τα παπούτσια αυτός που θα κόψει την κορδέλα.
Σήμερα 30/5 ο δήμαρχος ήρθε αξημέρωτα κατηγορώντας την κατάληψη ότι ευθύνεται που δεν πληρώθηκαν οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι του δήμου, ήδη 3 μήνες απλήρωτοι – «έτυχε» να θέλουν να τους πληρώσουν τώρα . Τέτοια φτηνά κολπάκια όμως εδώ πιάνουν τόπο.
Ευνόησε και η χρονική συγκυρία και υπάρχει κάθε μέρα κόσμος στο σημείο της διαμαρτυρίας, χωρίς όμως να θυμίζει αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση. Γενικές συνελεύσεις δεν πραγματοποιούνται, μόνο μαζεύεται μια «επιτροπή αγώνα για το νοσοκομείο» με την αλαζονεία ότι η Ιεράπετρα είναι η δεύτερη Κερατέα, ίσως και ότι η Κερατέα είναι η δεύτερη Ιεράπετρα… Αφού έχει συνεδριάσει πρώτα, διαβάζει ψηφίσματα και αποφάσεις δίνοντας στους υπόλοιπούς, που δεν είναι ικανοί να εκφέρουν γνώμη κατά την άποψη της, φυλλάδια να μοιράσουν σε καφετέριες και ταβέρνες, σε αυτό τους εμπιστεύεται τουλάχιστον…
Η επιτροπή αυτή δεν έχει κάνει καμία απεύθυνση στους μετανάστες που αποτελούν το μισό πληθυσμό της περιοχής. Κάτι τέτοιο το θεωρεί τολμηρό, δεν είναι ακόμα καιρός υποστηρίζει, από το ’90 που ήρθαν μετανάστες στην πόλη άλλωστε πέρασαν μόνο 20 χρόνια, ας μην μας φάει η βιασύνη.
Ένα παράξενο συνονθύλευμα ανθρώπων, άλλοι διαδηλώνουν για το νοσοκομείο και κάποιοι άλλοι κατέβηκαν στο δρόμο απλά στο γενικότερο κλίμα των ημερών, κάποιοι από πηγαία ανάγκη. Λίγοι φοιτητές, λίγοι μαθητές, οι εκπρόσωποι της θρησκευτικής εξουσίας που συμπαρίσταται στον λαό μέχρι να της ζητήσει κανένα φράγκο, η φιλαρμονική. Και φυσικά κάποιοι που εξαργυρώνουν κομματικά την κατάσταση και μαζί με όλους αυτούς τα πρόσωπα των ημερών – τα μέλη της χρυσής αυγής. Οι τελευταίοι περήφανα δηλώνουν ότι ανοίγουν γραφεία στην πόλη αφού στρατολόγησαν από σχολεία και αθλητικούς συλλόγους όσα δεκαπεντάχρονα βρήκαν μπόσικα στον «ακτιβισμό» της εθνοκάθαρσης. Εκμεταλλευόμενοι την συγκυρία, το άγχος της αρρώστιας όλων όσων είναι ή νιώθουν άρρωστοι πετιούνται σαν την άρια ψωλή να τσιμπήσουν κανέναν λευκό αγανακτισμένο.
Ο κόσμος έξω από το κατειλημμένο δημαρχείο με πανό και μουσικές, μια όμορφη εικόνα για έναν περαστικό αλλά με μια πιο προσεχτική ματιά δεν υπάρχει και πολύς τόπος στην πλατεία της Ιεράπετρας που δεν βρωμάει την μπόχα της πατριωτικής τεστοστερόνης, του μικροκομματισμού και της ματαιοδοξίας των αυτόκλητων ηγετών του τοπικού αγώνα, του αέναου αγώνα να τα πάνε με όλους καλά, χωρίς ηθική – χωρίς ιδεολογία.
Οι αγανακτισμένοι της Ιεράπετρας κατέβηκαν παρέα με αυτούς που τους αγανάκτησαν.

alexia

→Το παραπάνω κείμενο Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις – (Τεύχος 14-Kαλοκαίρι  2011)

→ Για να κατεβάσετε το τεύχος  14 της Εφημερίδας  Δρόμου Άπατρις πατήστε εδώ.

–http://apatris.info/

Συνεταιριστική γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη». Η κερδοφόρα εταιρία που τη προορίζουν για εταίρα του καρτέλ γάλακτος.

Η γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη» είχε καθαρά συνεταιριστικό χαρακτήρα, μέτοχοι ήταν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί της Ηπείρου. Πριν από χρόνια (επί ΝΔ), η Αγροτική Τράπεζα εξαγόρασε με πραξικοπηματικό τρόπο (κόντρα στις καταστατικές αρχές των συνεταιρισμών) το μερίδιο των Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών Άρτας, Πωγωνίου και Κόνιτσας αποκτώντας έτσι το πλειοψηφικό πακέτο (51%) έτσι ώστε να κάνει κουμάντο μόνη της. Τώρα σχεδιάζει το ξεπούλημα του πακέτου σε ιδιώτες μιας και η Δωδώνη αποτελεί φιλετάκι λαχταριστό για τα καρτέλ του χώρου. Το καρτέλ του γάλακτος στην Ελλάδα είναι αδίστακτο, πανίσχυρο και μονοπωλιακό.
Πουλάει πανάκριβα το γάλα (που το βαπτίζει «φρέσκο» μετά από νόμο του τότε υπ. Ανάπτυξης Βενιζέλου, να πουλιέται ως τέτοιο ακόμη και 3 ημέρες μετά από την συλλογή του) και δίνει ψίχουλα στους κτηνοτρόφους.
Ειδικά για τους κτηνοτρόφους αν δεν ήταν η «Δωδώνη» που κρατάει κάπως τις τιμές, η κτηνοτροφία θα είχε αφανιστεί σε όλη -ναι όλη- την Ελλάδα.

Η «Δωδώνη» δεν αποτελεί «φιλετάκι» μόνο για τα κέρδη της (1,2 εκατ. ευρώ δηλαδή κάπου 400 εκατομμύρια δραχμούλες, παρά το ότι της φορτώσανε και μια «ζημιογόνο» θυγατρική της ΑΤΕ) αλλά αποτελεί και το τελευταίο ανάχωμα που συγκρατεί τις τιμές γάλακτος για τους παραγωγούς αλλά και τις τιμές των γαλακτοκομικών, αν καταφέρουν την ιδιωτικοποίηση της τότε το καρτέλ θα «παίζει μπάλα» μόνο του καθορίζοντας ότι τιμές αυτό θέλει.

Παρά το φαγοπότι των τρωκτικών (αγροτοπατέρες, τοπικοί κυβερνητικοί παράγοντες, βουλευτές κλπ τρωκτικά) που λυμαίνονται την Δωδώνη και τις πιέσεις για «ανταγωνιστικότητα» των μάνατζερ της Αγροτικής Τράπεζας, η Δωδώνη διατηρεί σε σημαντικό βαθμό τον κοινωνικό χαρακτήρα της, στηρίζοντας τους κτηνοτρόφους της Ηπείρου. Η γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη» Α.Ε. δημιουργήθηκε από τους παραγωγούς της Ηπείρου, αναπτύχθηκε με το μόχθο τους, υπήρξε μοχλός επιβίωσης των παραγωγών της περιοχής, απέκτησε έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά και έγινε αναπτυξιακό εργαλείο για το σύνολο της οικονομίας της Ηπείρου. Απόδειξη γι΄αυτό αποτελεί το ίδιο το ιστορικό της:
Το 1963 η ΕΑΣ Ιωαννίνων πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει τη βιομηχανία γάλακτος με την επωνυμία «ΔΩΔΩΝΗ» Α.Ε.
Την προσπάθεια αυτή στήριξε η ΑΤΕ με καταστατική δέσμευση ότι όταν θα αποχωρήσει, να μεταβιβάσει τις μετοχές στην ΕΑΣ (άρθρο 8 του καταστατικού).
Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της «ΔΩΔΩΝΗ» Α.Ε. είναι κατοχυρωμένο από το ίδιο το καταστατικό της εταιρίας και το οποίο αναφέρει επακριβώς: «αι μετοχαί της Εταιρείας είναι ονομαστικαί και μη μεταβιβάσιμοι. Κατ’ εξαίρεσιν, μετ’ έγκρισιν του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας, αι μετοχαί τας οποίας αναλαμβάνει η Πιστωτική Ένωσις Γεωργικών Συνεταιρισμών Ιωαννίνων δύνανται να μεταβιβασθούν εις άλλας Συνεταιριστικάς οργανώσεις, αι δε μετοχαί τας οποίας αναλαμβάνει η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος, ωσαύτως μετ’ έγκρισιν του Διοικητικού Συμβουλίου, δύνανται να μεταβιβασθούν εις την Πιστωτικήν Ένωσιν Γεωργικών Συνεταιρισμών Ιωαννίνων ή λοιπούς μετόχους Συνεταιριστικάς Οργανώσεις».
Σκοπός της ίδρυσης της «ΔΩΔΩΝΗ» Α.Ε. δεν ήταν αποκλειστικά και μόνο η δημιουργία κερδών και υπεραξιών αλλά:
Η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας στην Ήπειρο.
Η διασφάλιση και ενίσχυση του εισοδήματος των παραγωγών μέσα από την επιχειρηματική δράση της βιομηχανίας.
Η αύξηση της απασχόλησης σε μια περιοχή που μαστιζόταν από τη μετανάστευση. Γιατί όμως για  χάρη της «Δωδώνης» «σφάζονται παλικάρια στη ποδιά της»;

Η «Δωδώνη» με την πάροδο του χρόνου από μια μικρή συνεταιριστική μονάδα παστερίωσης φρέσκου γάλακτος τοπικής εμβέλειας, αναδείχθηκε σε κορυφαία ελληνική παραγωγική και εξαγωγική εταιρεία γαλακτοκομικών προϊόντων, με αποτέλεσμα να είναι η μεγαλύτερη παρασκευάστρια αυθεντικής φέτας, με εξαγωγές σε 33 χώρες της Ευρώπης, Β. Αμερικής, Ασίας και Ωκεανίας.
Έχει δε συμβάλει τα μέγιστα στα έσοδα 7.000 γαλακτοπαραγωγών/κτηνοτρόφων της Ηπείρου.
Να σημειωθεί σε αντίθεση με άλλους συνεταιρισμούς ότι δεν έλαβε ποτέ επιχορήγηση ή υποστήριξη από τον κρατικό προϋπολογισμό και δεν έχει επιβαρύνει στο παραμικρό τον Έλληνα φορολογούμενο.

Το «μυστικό» των λόγων του ξεπουλήματος της κρύβεται στο προϊόν που ονομάζεται φέτα.

Η φέτα είναι το ελληνικό «χαβιάρι» και στο εξωτερικό πουλιέται σαν «χρυσάφι».
Η «Δωδώνη» για τη φέτα είναι «brand name». Η «Δωδώνη» είναι η εταιρεία που στο όνομα του Έλληνα και ξένου θεωρείται ωs «leader» στην αγορά της φέτας.
Το γάλα για την παραγωγή της  Ηπειρώτικης φέτας, δεν αρκεί για όλες  τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ήπειρο. Έτσι κάποιες εταιρείες (όχι η «Δωδώνη»), παραβιάζοντας τα στοιχεία της «προστασίας ονομασίας προέλευσης» φέρνουν γάλα από τη Καστοριά, το Μεσολόγγι ή τα Τρίκαλα. Η Π.Ο.Π. δεν αφορά μόνο το είδος ενός προϊόντος, αλλά και τις πρώτες ύλες με τις οποίες παρασκευάζεται. Είναι σαν να λέμε ότι η Κρητική γραβιέρα φτιάχνεται με γάλα από τη Μακεδονία.
Η ύπαρξη της «Δωδώνης» σαν συνεταιριστική/κρατική, εκτός από το ότι είναι κερδοφόρα, κρατά τις τιμές του  αιγοπρόβειου γάλακτος περίπου στο 20% υπέρ του παραγώγου παραπάνω από την υπόλοιπη Ελλάδα, όχι μόνο για τους Ηπειρώτες παραγωγούς που δίνουν το αιγοπρόβειο γάλα στη «Δωδώνη», αλλά -λόγω ανταγωνισμού- και στους παραγωγούς από την υπόλοιπη Έλλαδα που πουλάνε το γάλα τους στις υπόλοιπες ιδιωτικές  εταιρείες.
Η πώληση της κερδοφόρας «Δωδώνης» σε ιδιώτη, δεν σημαίνει μόνο ότι κάποια πολυεθνική θα πάρει έναν λαϊκό «θησαυρό» για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά και ότι αύριο οι τιμές αγοράς από τους παραγωγούς του αιγοπρόβειου γάλακτος-ελέω καρτέλ-θα πέσουν περίπου 20%. Φυσικά αυτή η πτώση των τιμών δεν πρόκειται να φτάσουν στο ράφι των καταστημάτων και στον καταναλωτή.

Απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης-ΑΤΕ για ξεπούλημα της «Δωδώνης», έχει ξεκινήσει προσπάθεια από τους κτηνοτρόφους να την πάρουν στα χέρια τους.

Πριν λίγο καιρό τα γραφεία διοίκησης της «Δωδώνης» καταλείφθηκαν από Ηπειρώτες παραγωγούς. Από την στιγμή της κατάληψης των γραφείων της διοίκησης (και την φυγή των διορισμένων μελών  από την Αγροτική Τράπεζα διοίκησης κυριολεκτικά από τη ταράτσα) μέχρι και τις 14 Μάη, λειτουργούσε χωρίς διοίκηση, μια «μικρή γεύση» από το ότι «μπορούμε καλύτερα χωρίς αφεντικά». Η παραγωγή κατά τη διάρκεια της κατάληψης συνεχιζόταν κανονικά. Στις 14 Μάη το πρωί, άγνωστο με τίνος εντολή ή κλήση, εισέβαλλαν τα ΜΑΤ στην Γαλακτοβιομηχανία  συλλαμβάνοντας πέντε αγρότες/παραγωγούς από τους καταληψίες, οι οποίοι μετά από κινητοποίηση άλλων παραγωγών αφέθηκαν τελικά μετά από κάποιες ώρες ελεύθεροι. Ίσως η καθολική αυτοδιεύθυνση και αυτοδιαχείριση της «Δωδώνης» από τους εργαζόμενους και τους παραγωγούς να μην είναι τελικά απλά ένα όνειρο θερινής νυκτός!  Το ξεπούλημα της «Δωδώνης» πρέπει να γίνει «αιτία πολέμου» εναντίον του κράτους και της κυβέρνησης, όχι μόνο από τους Ηπειρώτες παραγωγούς αλλά για όλους τους κτηνοτρόφους ανά την Ελλάδα. Να μην μας διαφεύγει και το γεγονός ότι εδώ και καιρό κάποιοι πρασινοφρουροί «υπέρμαχοι» της «Δωδώνης», το χουν γυρίσει στο «τσάμικο» δηλώνοντας ότι πρέπει να παραμείνει σε «χέρια Ηπειρωτών», λες και το θέμα είναι αν το νέο αφεντικό θα ναι Γιαννιώτης ή Αυστραλός και όχι το αν θα κρατηθεί στα χέρια των συνεταιρισμών, των παραγωγών και της τοπικής κοινωνίας.

*Για τη συγγραφή του παραπάνω άρθρου χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί στο Athens indymedia.

Βοσκαρούδι

→Το παραπάνω κείμενο Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις – (Τεύχος 14-Kαλοκαίρι  2011)

→ Για να κατεβάσετε το τεύχος  14 της Εφημερίδας  Δρόμου Άπατρις πατήστε εδώ.

–http://apatris.info/

 

Ο Αριστοτέλης στην Τύνιδα | σημειώσεις με αφορμή την αραβική εξέγερση (και όχι μόνο…)

Στο πέμπτο βιβλίο των “Πολιτικών” ο Αριστοτέλης, εξετάζοντας τις αιτίες και τις αφορμές για τα ξεσπάσματα των επαναστάσεων, κατέληξε στο παρακάτω συμπέρασμα: “Γίγνονται μεν ουν αι στάσεις ού περί μικρών αλλά εκ μικρών, στασιάζουσι δε περί μεγάλων” (προκαλούνται οι επαναστάσεις, όχι για ασήμαντα γεγονότα αλλά από μικρές αφορμές, αποβλέπουν όμως σε σπουδαία αποτελέσματα). Ακόμα κι απ’τα πιο μικρά συμβάντα : “πολλάκις λανθάνει μετάβασις των νομίμων”.

17 Δεκεμβρίου 2010. Ένας φτωχός κι ασήμαντος μικροπωλητής, ο Μωχάμεντ Μπουαζίζι, θέλησε να διαμαρτυρηθεί για τη μη ανανέωση της άδειας επαγγέλματός του. Προφανώς ούτε που φαντάστηκε μέσα στην απελπισία του πως η αυτοπυρπόλησή του στην Τύνιδα θα προκαλούσε, όχι μόνο την πτώση του γαλλοθρεμένου δικτάτορα Μπεν Αλί, αλλά κι ένα ντόμινο (κατά την παλιά αμερικάνικη ορολογία) εξεγέρσεων σ’ολόκληρο σχεδόν τον αραβικό κόσμο.

“Και να το ξέρεις, φτωχός και αδικημένος άγριο πράγμα” έγραφε κάποτε ο κωμικός ποιητής Μένανδρος. Η καμμένη σάρκα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι θα μπορούσε να γίνει ένα συγκινητικό θέαμα στα δελτία των ειδήσεων. Δακρυρροούσες κυράτσες της αστικής τάξης με τις φιλάνθρωπες γυναίκες των δικτατόρων (βλ. τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη και την κολλητή της, τη γυναίκα του Μουμπάρακ) και εκλεκτά μέλη του Ιδρύματος Αρωγής του Καντάφι (σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου), θα μπορούσαν να μιλάνε ώρες με συμπάθεια για τους καϋμένους τους φτωχούς και τα βάσανά τους. Έλα όμως που η  καμμένη σάρκα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι έγινε η θρυαλλίδα για τη λαϊκή εξέγερση! Πουτάνα τύχη! Τζάμπα το λίφτινγκ…

II   Περί τύχης ο λόγος..

Πάνω από δύο χιλιετίες πριν αναπτυχθεί η χαοτική θεωρία, ο σταγειρίτης φιλόσοφος έγραφε για τις πολειτιακές μεταβολές : “συμβαίνει δ’ενίοτε τούτο και δια τύχας”. Κι ο Μαρξ συμπλήρωσε : “Δίχως την τύχη η Ιστορία θα ήτανε μαγεία”. Ένα “τυχαίο” γεγονός, όπως είδαμε και στην περίπτωση του ελληνικού Δεκέμβρη, μπορεί να κινητοποιήσει βαθύτερες κοινωνικές ζυμώσεις. Έτσι, η εν υπνώσει λαϊκή δυσαρέσκεια ενεργοποιήθηκε από ένα γεγονός που σε άλλες περιστάσεις θα έμενε απαρατήρητο. Η λαϊκή δυσαρέσκεια από δύναμις μετατράπηκε σε ενέργεια.

Αμέτρητοι νεαροί έχουν δολοφονηθεί από μπάτσους. “Έτυχε” να είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος αυτός που ενεργοποίησε τη δεκεμβριανή εξέγερση του 2008. Αμέτρητοι απελπισμένοι άνθρωποι έχουν αυτοπυρποληθεί για διάφορους λόγους. “Έτυχε” να είναι ο Μωχάμεντ Μπουαζίζι αυτός που ενεργοποίησε τη μεγάλη αραβική εξέγερση.

Όταν όμως μιλάω για τυχαιότητα δεν εννοώ τον μεταφυσικό αχταρμά ορισμένων που υποστηρίζουν πως “οι νομοτέλειες είναι νεκρές”. Δυστυχώς γι’αυτούς, οι νευτώνιες εξισώσεις κίνησης προβλέπουν την τροχιακή κίνηση των πλανητών και των δορυφόρων τους, παρά τα τόσα χτυπήματα που δέχτηκε ο νευτώνιος ντετερμινισμός. Ο καπιταλισμός συνεχίζει να παράγει νομοτελειακά εγγενείς κρίσεις, παρά τα τόσα χτυπήματα που δέχτηκε ο μαρξιστικός ντετερμινισμός. Κι αν ο φίλος μας που εχθρεύεται τη νομοτέλεια, φάει οποιαδήποτε τροφή, νομοτελειακά θα ακολουθήσει εκείνη η χαριτωμένη διαδικασία που θα επιστρέψει την ύλη στη μητέρα φύση…

Η νομοτέλεια και η απροσδιοριστία λοιπόν, συνυπάρχουν διαλεχτικά τόσο στη φύση, όσο και στην ανθρώπινη κοινωνία (το έλλογο και πολύπλοκο εποικοδόμημα της φύσης).[1]

III   Η δύναμις μετατράπηκε σε ενέργεια.

 Οι μεταφυσικοί βλέποντας τα φαινόμενα μόνο έτσι όπως εμφανίζονται τη στιγμή της εξέτασής τους, αγνοούν τη δυναμική που βρίσκεται μέσα σ’αυτα. Λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η εξέγερση στην Τυνησία, οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες με έκθεσή τους προς την κυβέρνηση του τερατώδη νάνου Σαρκοζί, χαρακτήριζαν το καθεστώς του σοσιαλφασίστα Μπεν Αλί [2] ως το πιο σταθερό της περιοχής του Μαγκρέμπ, χωρίς την ύπαρξη κινδύνου κοινωνικών αναταραχών. Το ίδιο περίπου συνέβη και απ’τη μεριά των ΗΠΑ, για τον έταιρο σοσιαλφασίστα Μουμπάρακ στην Αίγυπτο.

Τι μας διδάσκει αυτό; Η κοινωνική / ταξική ειρήνη είναι ένας εν υπνώσει πόλεμος!

Ορισμένοι σύντροφοι τα τελευταία χρόνια έχουν κεντρικοποιήσει δυσανάλογα το πραγματικό και σημαντικό φαινόμενο της μικροαστικοποίησης του πρωτοκοσμικού προλεταριάτου. Αυτή η κεντρικοποίηση πολλές φορές δημιουργεί μια έπαρση χιλιών Λουδοβίκων (και του Λουδοβίκου των Ανωγείων συμπεριλαμβανομένου) και μια δογματική ακαμψία χιλίων Ιννοκέντιων σε ορισμένους συντρόφους που νιώθουν περήφανοι επειδή ανακαλύψανε νιφάδες χιονιού στον Βόρειο Πόλο!

Ήδη από το 1858 ο Ένγκελς σε γράμμα του προς τον Μαρξ μιλούσε για την αστικοποίηση του αγγλικού προλεταριάτου, ενώ το 1884 σε επιστολή του προς τον Καρλ Κάουτσκι έλεγε πως όσο οι προλετάριοι είναι ανώριμοι για την αυτοαπελευθέρωσή τους (δηλαδή για την αυτοκατάργησή τους!) θα βλέπουν την υπάρχουσα κοινωνική τάξη ως τη μόνη δυνατή και θα γίνονται ουρά της αστικής τάξης. Μια διαρκής κρίση όμως, που θα οξύνει την ταξική πάλη και θα αφυπνήσει την προλεταριακή συνείδηση, θα απεγκλωβίσει το προλεταριάτο απ’την κυριαρχία των καπιταλιστικών ιδεών. Έτσι, το προλεταριάτο από ενσωματωμένη στον καπιταλισμό δύναμη θα μετατραπεί σε δύναμη αντροπής, μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης.

Εδώ είναι εμφανή τα ίχνη του αισιόδοξου ντετερμινισμού που χαρακτήριζε το επαναστατικό κίνημα τον 19ο αιώνα. [3]  Με την ιστορική εμπειρία που έχει συσσωρευθεί όμως, θα πρέπει να διορθώσουμε λιγάκι τον Ένγκελς. Η οικονομική κρίση πράγματι οξύνει τον κοινωνικό / ταξικό ανταγωνισμό, δίνοντας τις δυνατότητες μιας επαναστατικής αφύπνισης του προλεταριάτου, αλλά δε δημιουργεί μια μηχανιστική κίνηση προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Ένα σημαντικό τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθεί, όχι προς τ’αριστερά αλλά προς τα δεξιά, όπως έγινε και με την άνοδο του φασισμού στο Μεσοπόλεμο. Ακόμα και σε περιόδους όξυνσης του ταξικού πολέμου, σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου ενδέχεται να παραμείνει το ίδιο ανώριμο με πριν (ή και περισσότερο) και να στραφεί εναντίον των ίδιων του των ιστορικών συμφερόντων!

Αν μας δείχνει όμως κάτι η αραβική εξέγερση, είναι οι δυνάμεις που κρύβονται στα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας. Δυνάμεις που περιμένουν να βγουν απ’τα σκοτάδια της δυνατότητας στο φως της πραγματικότητας. Η κοινωνική ειρήνη που φαίνεται σταθερή και απαραβίαστη συνθήκη, γρήγορα μπορεί να καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος.

Μπορεί το δυτικό προλεταριάτο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού να μιμηθεί τη μαχητικότητα των αραβικών λαών και να μετατραπεί σε δύναμη ανατροπής; Ιδού η Ρόδος…

IV   Όταν, όμως, ιεροποιούμε μια εξέγερση τη μουμιοποιούμε…

Η αραβική εξέγερση δεν είναι μια εξέγερση που στοχεύει στην ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια επανάσταση που στοχεύει κυρίως στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού εποικοδομήματος. Η μεσαία τάξη και τα στελέχη που αποσκίρτησαν απ’τα καθεστώτα, μάλλον έχουν το πάνω χέρι. Δίχως να θέλω να υποτιμήσω τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πιστεύω πως σύντομα το αραβικό προλεταριάτο θα δει πως η Αστική Δημοκρατία για την οποία έχυσε το αίμα του είναι μια συνθήκη εχθρική. Το προλεταριάτο παίζει εκτός έδρας : τάσσεται υπέρ μιας μορφής καπιταλιστικού κράτους (της Αστικής Δημοκρατίας) και εναντίον μιας άλλης μορφής (της Δικτατορίας).

V   Ο Καντάφι βομβαρδίζει τον Καντάφι ;

Ο Αριστοτέλης έψεγε τους ολιγαρχικούς γιατί συγκροτώντας στρατιωτική δύναμη με ελαφρά οπλισμένους άνδρες (εν δυνάμει ταξικούς αντιπάλους των ολιγαρχικών), συγκροτούσαν μια στρατιωτική δύναμη εναντίον του εαυτού τους.

Ο Μαρξ θεωρούσε πως η αστική τάξη παράγωντας το προλεταριάτο, παράγει τον ίδιο το νεκροθάφτη της.

Οι αμερικάνοι και η CIA εκπαιδεύοντας τον Μπιν Λαντεν και τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εναντίον των σοβιετικών εισβολέων, συγκρότησαν μια δύναμη εναντίον του εαυτού τους.

Ο αντιιμπεριαλιστής Καντάφι αποφάσισε με την αλλαγή του μιλένιουμ να συμμετέχει στις δυτικές μπίζνες. Έτσι, δια μέσου της Libyan Investment Authority συμμετέχει στην ιταλική εταιρία Finmecanica που κατασκευάζει τις βόμβες που χρησιμοποιούνται εναντίον της Λιβύης! Ο Καντάφι βομβαρδίζει τον Καντάφι!

VI   Η σχιζοφρένεια συνεχίζεται ;

Μέσα στο συνεχές κύμα των αραβικών εξεγέρσεων, ο δυτικός υπερ-ιμπεριαλισμός και οι άραβες συνεργάτες του προχώρησαν σε δύο εισβολές : η μια για να “προστατέψουν” τους εξεγερμένους και η άλλη για να καταπνίξουν την εξέγερση. Η πρώτη στη Λιβύη, η δεύτερη στο Μπαχρέιν. Το Μπαχρέιν έχει στρατηγική σημασία για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό : είναι το αγκυροβόλιο του πέμπτου αμερικάνικου στόλου και έδρα της Centcom (της Ναυτικής Διοίκησης των Αμερικάνικων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή). Στην Ίσα του Μπαχρέιν οι αμερικάνοι απολαμβάνου μια αεροπορική βάση. Οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει πεντακόσια εκατομμύρια δολάρια για το διπλασιασμό της δυναμικότητας των εγκαταστάσεων της βάσης.

Είναι ολοφάνερο : άσχημο περιβάλλον για εξέγερση! 4000 στρατιώτες της “Ασπίδας της Ερήμου” απ’τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με τις ευλογίες των δυτικών εκδημοκρατιστών της υφηλίου, εισβάλλανε στο Μπαχρέιν για να καταστείλουν την εξέγερση εναντίον της σουνιτικής δυναστείας των Αλ Χαλίφα.

Και τι σύμπτωση! Η φιλοδυτική Σαουδική Αραβία είναι μια ολοκληρωτική θεοκρατική δικτατορία, της ουαχαμπίτικης εκδοχής του Ισλάμ (μιας εκδοχής που ασπάζονται οι Ταλιμπάν και ο Μπιν Λάντεν!).

Όχι δεν ειναι σχιζοφρένεια

είναι ο καπιταλισμός…

Σημειώσεις

[1] Ακριβώς επειδή η ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα έλλογο εποικοδόμημα της φύσης δεν λειτουργεί αυστηρά ντετερμινιστικά. Όπως έλεγε ο Καστοριάδης : “το ιστορικό ον ξεπερνά το έμβιο ον αφού μπορεί να δώσει νέες απαντήσεις στις “ίδιες” καταστάσεις ή να πλάσει νέες καταστάσεις”. Αυτό όμως δεν αποκλείει την ύπαρξη της νομοτέλειας : νομοτελειακά η μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση γεννούν εγκληματικότητα, νομοτελιακά ο καπιταλισμός γεννά κρίσεις, νομοτελειακά η μισθωτή εργασία παράγει υπεραξία και σύμφωνα με την αναρχική θεώρηση μια επανάσταση που διατηρεί τις ιεραρχικές δομές νομοτελειακά παράγει μια επαναστατική ελιτ που οδηγεί στη δικτατορική εκτροπή.

[2] Τόσο ο Μπεν Αλί, όσο και ο Μουμπάρακ ήταν εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με πρόεδρο τον Γιωργάκη Παπανδρέου, ενώ ήταν γνωστές οι παλιές καλές σχέσεις της οικογένειας Καντάφι με την οικογένεια Παπανδρέου. Ταυτόχρονα, ο “σοσιαλιστής του 21ου αιώνα” Τσάβες χαρακτηρίζει ως “μεγάλο ανθρωπιστή” τον σφαγέα της Συρίας Αλ Άσαντ. Ναι, είναι ο ίδιος ο αντιιμπεριαλιστής Τσάβες που έχει παραδώσει τρεις κομμουνιστές αντικαθεστωτικούς στη φασιστική κυβέρνηση της Κολομβίας. Τόσο σοσιαλισμό έχουμε να δούμε απ’τον εθνικοσοσιαλισμό!

[3] Ο αισιόδοξος ντετερμινισμός δεν αφορά μονάχα τους Μαρξ και Ενγκελς. Όλες οι τάσεις του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα ήταν πεπεισμένες για την αναπόφευκτη της Κοινωνικής Επανάστασης. Μέσα σ’αυτούς κι ο αναρχικός Κροπότκιν και φυσικά ο Μπακούνιν, ο οποίος διακατέχονταν από μια πρωτόγονη μορφή αισχατολογίας.

Υ.Γ. Μια μέρα μετά την ολοκλήρωση του κειμένου έσκασε ακόμα μια άσχημη είδηση για τη Σοσιαλιστική Διεθνή : οι αμερικανικές αρχές συνέλαβαν τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινικ Στρος Καν για σεξουαλική παρενόχληση, απόπειρα βιασμού και ομηρία 32χρονης εργαζόμενης σε ξενοδοχείο! Όπως λέει κι ο Γούντι Άλεν σε μια ταινία του : “ξέρεις τι ηθική έχουν οι πολιτικοί; ένα βήμα πριν τους παιδεραστές”.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Κέρκυρας

Μάης 2011

→Το παραπάνω κείμενο Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Απατρις

(Τεύχος 14-Kαλοκαίρι  2011)

–http://apatris.info/

Το νέο φύλλο της παγκρήτιας εφημερίδας δρόμου Άπατρις (Τευχος 14 -Καλοκαίρι 2011) κυκλοφόρησε !

Κυκλοφόρησε το 14ο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Θα την βρείτε στους δρόμους και τις γειτονίες των πόλεων της Κρήτης και σε στέκια, καταλήψεις και ελεύθερους χώρους σε όλη τη χώρα.

Κεντρική διάθεση:

Αθήνα : Βίλα Αμαλίας-Αχαρνών και Χέυδεν, Κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά.
Βόλος : Κατάληψη Ματσάγγου-Π. Μελά και Ερμού
Θεσσαλονίκη : Κατάληψη Υφανέτ – Ομήρου & Περδίκα-Κάτω Τούμπα

Σε ηλεκτρονική μορφή:

Άπατρις – Τευχος 14  : http://www.mediafire.com/?6r1xpo6brak34oi

Παλαιότερα τεύχη : http://apatris.4shared.com

Περιεχόμενα φύλλου 14 :

– Για τη βικελαία βιβλιοθήκη
– φασίστες στα δημοκρατικά Χανιά
– Σητεία, η χωματερή της ανάπτυξης των υπολοίπων νομών
– λαικές συνελεύσεις στην πλατεία αγοράς
– al Hakeka, μια εφημερίδα από μετανάστες για μετανάστες
– Χανιά. Έντυπο δρόμου “Εκτός Ύλης”

– αγανακτισμένος?
– Μια αναρχική κριτική και θέση για τις κινητοποιήσεις των πλατειών
– Livestreaming από την πλατεία της Ιεράπετρας

– επιστολές: Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης
– συνέντευξη: σύνδεσμος αντιρρησιών συνείδησης
– Ο Αριστοτέλης στην Τύνιδα. Κείμενο του Πολύκαρπου Γεωργιάδη σχετικά με τις εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο.

– ακροδεξιάς και νεοναζισμού γωνία, δίπλα στο εθνικιστικό παραλήρημα μίσους
– η βαρβαρότητα εξαπλώνεται… αλληλεγγύη ή φόβος
– η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη του μεσοπολέμου
– η πραγματική κατάσταση και η λήθη ..που βολεύει.
– μπάτσοι σκοτώνουν (!) για μια κάμερα

– διακήρυξη της ανοιχτής συνέλευσης αλληλεγγύης Ηρακλείου στους διωκόμενους και φυλακισμένους αγωνιστές
– ανοιχτή επιστολή του Χρήστου Τσάκαλου από τις φυλ.Κορυδαλλού
– κείμενο από τους κρατούμενους της Α πτέρυγας Κορυδαλλού
– για τη δίωξη του ολικού αρνητή στράτευσης Γεράσιμου Κορωναίου
– η εκδικητικότητα των μηχανισμών

– οδηγός επιβίωσης σε κέντρα υγείας και νοσοκομεία μετά την εφαρμογή του 5ευρου
– De Bello Civili, εμπειρίες αντίστασης ενός εργαζόμενου σε κέντρο υγείας
– μετά το θάνατο το σώμα μας θα ανήκει στο κράτος

– το κίνημα κατά των διοδίων «δεν πληρώνω»
– Συνεταιριστική γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη».
– το ελεύθερο κάμπινγκ είναι δικαίωμα

– ενάντια στον παραλογισμό που αποκαλούν ανάπτυξη
– κάνε το όπως η Ισπανία ρε φιλαράκι
– σ’ευχαριστούμε για όλα Θανάση

Για επικοινωνία, ζητήματα διανομής, προτάσεις, συνεισφορά: info@apatris.info

http://apatris.info

MINOISTAS:Η ψευδής ουδετερότητα των «ευαισθητοποιημένων»

Όλα τα ‘χε η Μαριωρή…Όλα τα ‘χαμε στο Ηράκλειο, οι Minoistas (κατά το Atenistas, δυστυχώς, και όχι κατά το Zapatistas) μας έλειπαν. Μεσ’ τη χαρά του καρνάβαλου έκαναν κι αυτοί την εμφάνισή τους. Η δημόσια παρουσίασή τους έγινε, βέβαια, απ’ την τοπική φυλλάδα «ΠΑΤΡΙΣ». Οι ίδιοι αυτοπαρουσιάζονται ως ουδέτεροι: «είμαστε μια ομάδα από ευαισθητοποιημένους ανθρώπους που έχουμε σαν στόχο (…) ένα ουσιαστικό & περιβαλλοντικό λίφτινγκ του Ηρακλείου. Δεν είμαστε κομματικός οργανισμός, ούτε δημοτική παράταξη, αλλά μια ζωντανή κοινότητα (….) πιστεύοντας στην αναζωογονητική δύναμη της δράσης».

Έτσι, ένα ωραίο πρωινό, πήραν λέει την πρωτοβουλία και πήγαν και καθάρισαν την παραλία του Καράβολα, αφού ένα απ’ τα συνθήματά τους είναι «σηκώνουμε τα μανίκια και καθαρίζουμε». Όπως καταλάβατε, το ζήτημα της καθαριότητας αναδεικνύεται ως το κατ’ εξοχήν πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες. Μπροστά σε τέτοιο βαθύ “προβληματισμό”, λοιπόν, και ακόμα βαθύτερη “ευαισθητοποίηση”, φυσικό επόμενο είναι να “ξεχνιούνται” κάποιες “λεπτομέρειες”, όπως για παράδειγμα ότι την ίδια στιγμή οι συμβασιούχοι υπάλληλοι της υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου παρέμεναν απλήρωτοι. Ας βάλουμε ένα χεράκι, μας παρακινούν οι Minoistas, για να ‘χουμε καθαρή την πόλη. Να ξαλαφρώσουμε και το Δήμο από περιττά έξοδα βρε αδερφέ, μπας και βρει την ευκαιρία -εποχές που είναι- να ξεφορτωθεί κάμποσους εργαζόμενους. Όπως όμως μας πληροφορεί η ως άνω φυλλάδα, οι άνθρωποι έχουν και πρόταση επί του προβλήματος που τόσο μας ταλανίζει τελευταία: «επίσης, υπερασπίζονται τις πολιτικές ανάπτυξης, υγιούς επιχειρηματικότητας & προσέλκυσης επενδύσεων». Βρε να δεις που τα ‘χουμε ξαναματαξανακούσει αυτά, που τα ‘χουμε ξαναματαξαναδιαβάσει! Για θυμίστε μας, ποιοι τα πιπιλίζουν χρόνια τώρα αυτά τα ωραία λογάκια!

Οι Minoistas δεν σταματάν εκεί. Ο μπαξές έχει απ’ όλα. Ελεύθερα πεζοδρόμια και πλατείες (τώρα το θυμήθηκαν που γέμισε ο τόπος καρέκλες;) ποδηλατοδρόμους και μέσα μαζικής μεταφοράς και βεβαίως, φιλανθρωπίες. Όμως, αγαπητοί αναγνώστες… «δυστυχώς δε θα είμαστε εμείς που θα κάνουμε την πόλη ένα τεράστιο πάρκο ή που θα τη σώσουμε απ’ το μποτιλιάρισμα». Σωστά! Να ‘μαστε “ευαισθητοποιημένοι” και “ενεργοί” αλλά, όλα κι όλα, τις ουσιαστικές αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας θα αφήνουμε να τις παίρνουν άλλοι! Διότι, εξάλλου, «πριν φτάσουμε εκεί, υπάρχουν εκατομμύρια μικρά, σπουδαία πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μαζί». Συνεπώς, εμείς οι πολλοί και μικροί πρέπει να ασχολούμαστε με τα πολλά και μικρά πραγματάκια! Όπως καταλαβαίνει κανείς τα παραπάνω συνιστούν μια καραμπινάτη πολιτική θέση, η οποία βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια με την κυρίαρχη πολιτική λογική που έχει ρημάξει τις ζωές μας. Γιατί, από ποια λογική βγαίνει, από πού τεκμαίρεται, ότι οι πολλοί, οι από κάτω, αδυνατούν να παρέμβουν στο δημόσιο χώρο μεθοδευμένα και δημιουργικά, παίρνοντας τις καίριες αποφάσεις που αφορούν τις ζωές τους; Η λογική ότι η δική μας δουλειά δεν είναι άλλη απ’ το να «σηκώσουμε τα μανίκια» και να τρέχουμε να καθαρίσουμε τον κάθε Καράβολα, προέρχεται από κείνη την πολιτική αντίληψη που δε θέλει να λαμβάνει υπ’ όψιν της ότι: η μόλυνση και η ρύπανση, όπως και η αντιαισθητική κακογουστιά κάθε είδους, προέρχονται πρώτα και κύρια απ’ την ύπαρξη ενός οικονομικού & κοινωνικού μοντέλου που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για το κέρδος και όχι για την ποιότητα της ζωής μας. Κι αυτή η πολιτική αντίληψη είναι η καθεστωτική αντίληψη.

Έτσι, ξαναγυρνάμε εκεί που το ‘χει γραφτό η έρμη η μοίρα μας, στην καθαριότητα! Την ίδια μέρα με την παρουσίασή τους στην «ΠΑΤΡΙΣ» τοιχοκολλήθηκε στο κέντρο της πόλης και ένα αφισάκι με την υπογραφή Minoistas. Αυτή τη φορά ως εχθρός στοχοποιούνται οι….αφίσες. Η αφισοκόλληση αναγορεύεται σε μεγάλο πρόβλημα της πόλης και, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι γι’ αυτούς τελικά το σπουδαιότερο απ’ αυτά «τα εκατομμύρια μικρά πράγματα». Και πού οφείλεται αυτή η “ασυδοσία”; «ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων της καθημερινότητας του Ηρακλείου και της Αθήνας (είπαμε…Atenistas) προέρχονται από τη μη εφαρμογή των νόμων». Απαιτούν δε «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται για όλους». Οι νόμοι, δηλαδή, αντιμετωπίζονται σαν κάτι το ουδέτερο που ψηφίζονται και υπάρχουν για το καλό της κοινωνίας, έτσι γενικώς. Το συγκεκριμένο νομοθέτημα για τις αφισοκολλήσεις, βάσει του οποίου συνελήφθησαν και φυσικά κακοποιήθηκαν και καταδικάστηκαν πολλές εκατοντάδες ανθρώπων, είναι για τους Minoistas απλά ένας ακόμα νόμος για την καθαριότητα! Συνεπώς, όλες οι αφίσες, ανεξαρτήτως περιεχομένου, θεωρούνται με την ίδια οπτική, ως ρύπανση. Καμιά διαφορά ανάμεσα στις πολιτικές αφίσες (δεν αναφερόμαστε στα κρατικά επιδοτούμενα κόμματα) και σ’ αυτές των μαγαζιών-επιχειρήσεων. Στο ίδιο τσουβάλι μια ενέργεια στην οποία προβαίνει κάποιος για να διαφημίσει το προϊόν του και να βγάλει λεφτά, με μια άλλη όπου άνθρωποι απ’ το υστέρημά τους και χωρίς καμιά χρηματική ή άλλη ανταπόδοση, προσπαθούν να διακινήσουν τις απόψεις τους. Οι πολιτικές-κοινωνικές ιδέες αντιμετωπίζονται ως προϊόν προς διαφήμιση, που μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα σποτ της τηλεόρασης. Η προσπάθεια πολιτών να επικοινωνήσουν με άλλους πολίτες, να στείλουν τα μηνύματά τους, να προπαγανδίσουν θέσεις και ιδέες, λογίζεται ως μια αντιαισθητική παρέμβαση και, ακόμα χειρότερα, ως παρανομία. Και τούτο είναι πολιτική θέση, απολύτως σύμφωνη μ’ αυτή που προωθεί η εξουσία. Γιατί πόσο ουδέτερος είσαι όταν εξισώνεις στον κοινό παρονομαστή “ρύπανση” αφίσες που προωθούν τα πρότυπα καταναλωτικής αλλοτρίωσης, με άλλες (δηλ. τις πολιτικές-κοινωνικές) που συμβάλλουν στην αντίκρουση του ιδεολογικού μονόλογου της εξουσίας και στην προώθηση του κοινωνικού δημόσιου διαλόγου; Αυτό που δε θέλουν να καταλάβουν οι κάθε Minoistas είναι ότι σε μια ταξική κοινωνία –και μάλιστα σε εποχές ταξικής πόλωσης όπως η τωρινή– ό,τι λέει και ό,τι κάνει κάποιος δημόσια έχει ταξικό πρόσημο, με άλλα λόγια παίρνει θέση στην ταξική αντιπαράθεση, κι ας θέλει να ισχυρίζεται το αντίθετο.

Η πολιτική-κοινωνική αφίσα αποτελεί ένα μέσο που εφηύραν οι εκμεταλλευόμενοι μέσα στην ιστορία των ταξικών αγώνων και θα το χρησιμοποιούν πάντα μαζί με τα άλλα μέσα της ταξικής πάλης. Τίποτα δε μας χαρίστηκε, όλα επιβλήθηκαν και προασπίστηκαν με αγώνες και θυσίες. Η χρήση της πολιτικής-κοινωνικής αφίσας είναι αδιαπραγμάτευτη! Γι’ αυτό, όταν με περίσσιο θράσος διακηρύττουν ότι, άμεσα, θα «σηκώσουν τα μανίκια» και θα ξεκολλάνε όλες τις αφίσες, εμείς δε μπορούμε παρά να οργιζόμαστε. Δεν περίμεναν να περάσει ούτε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα, έτσι για τα μάτια του κόσμου, για να έχουν να λένε ότι ο Δήμος δεν υλοποίησε την “πρότασή” τους, αυτή που έλεγε για τη δημιουργία ταμπλό αφισοκόλλησης. Για τόση πρεμούρα μιλάμε!

Όπως και να’ χει, και σε κάθε περίπτωση: κάτω τα ξερά σας από την πολιτική αφίσα!

Κολίγος

→Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Απατρις

(Τεύχος 13-Απρίλιος 2011)

–http://apatris.info/

Καλλικράτης στην εκπαίδευση: ο μαθητής στην κλίνη του Προκρούστη

Η ληστρική επιδρομή της κυβέρνησης και των ταγών της στο χώρο της εκπαίδευσης συνεχίζεται ανηλεώς με την εφαρμογή πογκρόμ σε μαθητές και σχολεία. Ο Καλλικράτης στην εκπαίδευση κατέχει δύο αξεπέραστα ρεκόρ: Πρώτον, είναι η μεγαλύτερη και αντιδραστικότερη διοικητική αναδιάρθρωση στον χώρο της εκπαίδευσης από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και δεύτερον, προσβάλλει ανεπανόρθωτα την ανθρώπινη νοημοσύνη, γιατί προβάλλεται ως πρωταρχικό κίνητρο ο παιδαγωγικός του χαρακτήρας.

Αποθήκες ψυχών

Το κράτος διέταξε στις 14 Μαρτίου την κατάργηση 1.056 και τη συγχώνευση 1.933 σχολικών μονάδων με σκοπό τη δημιουργία ιδρυμάτων-μαμούθ. Βάσει ανακοινώσεων, μόνο για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η Αθήνα χάνει το 20% των σχολείων της, ενώ το ποσοστό αγγίζει το 40% σε περιοχές της επαρχίας. Όσον αφορά την Κρήτη, συγχωνεύονται συνολικά 62 σχολεία Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης τα  43 από τα οποία βρίσκονται στο νομό Ηρακλείου. Απότοκος των συνενώσεων η «αναβάθμιση» των απρόσωπων κτιρίων και σε πολυπληθή, όπως φανερώνει το όριο  500  μαθητών ανά σχολείο. Σχετικά με τις μετακινήσεις,  οι εμπνευστές  του  νομοσχεδίου δεν βλέπουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στο να μετακινούνται επί 30 λεπτά οι μικροί μας φίλοι από το κρεβάτι τους στο νέο τους σχολείο και 45 λεπτά οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου καθημερινά. Αυτό σημαίνει πως για χιλιάδες μαθητές, για όσους έχουν παιδιά και για όσους ασχολούνται με την εκπαίδευση, η σχολική οδύσσεια θα ξεκινά στις 7 κάθε πρωί και θα τερματίζει στις 5 το απόγευμα. Παράλληλα, τα τμήματα στα δημοτικά θα είναι τουλάχιστον 25 μαθητών και σε γυμνάσια και λύκεια ακατέβατα 30. Τη χρονιά που διανύουμε, στο χορό των περικοπών μπήκαν τόσο τα  λειτουργικά έξοδα των σχολείων όσο και αυτά για τη μεταφορά μαθητών: τα πρώτα μειώθηκαν κατά τα 2/3 ενώ τα δεύτερα κατά το 1/3. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως από τον Σεπτέμβριο οι γονείς θα κληθούν να πληρώσουν αδρά ,όχι μόνο για το πετρέλαιο και τα αναλώσιμα (που ήδη πληρώνουν), αλλά και για τη μεταφορά των παιδιών τους στο σχολείο. Φυσικά, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πως από τη μέρα που ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα, ολοένα και περισσότεροι γονείς-μαθητές και εκπαιδευτικοί καταλαμβάνουν τα σχολεία τους για ένα κράτος που αδυνατεί να τους καταλάβει.

Το «ψηφιδωτό» του αυταρχισμού έρχεται να συμπληρώσει ένα νέο σχέδιο νόμου που σκιαγραφεί τον νέο ρόλο τού διευθυντή της σχολικής μονάδας ,ο οποίος από δω και στο εξής, απαλλαγμένος από διδακτικά και επιφορτισμένος με αστυνομικά καθήκοντα: θα αξιολογεί, θα επιπλήττει, θα επιβάλλει πρόστιμο μέχρι 1/6 του μισθού στους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς, θα καταστέλλει μαθητικές κινητοποιήσεις, θα αποφασίζει ανεξάρτητα από τον σύλλογο διδασκόντων, θα ψάχνει για χορηγούς προκειμένου να εξασφαλίσει τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου – γλείφοντας ντόπιους επιχειρηματίες, τοπικούς άρχοντες  και…λοιπούς σχετικούς με την παιδεία. Η μακρά λίστα με τις εκπλήξεις που μας ετοιμάζουν συμπληρώνεται με την κατάργηση του έντυπου σχολικού βιβλίου και τη δρομολόγηση της κατάργησης του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ). Σύντομα ,τα βιβλία θα στέλνονται από το υπουργείο με e-mail στους μαθητές και αυτοί θα αναλαμβάνουν να τα εκτυπώνουν, αν θέλουν, με δικά τους έξοδα. Τέλος, η κατασκευή σχολικών κτιρίων θα ανατίθεται σε ιδιώτες και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις του ΟΣΚ το κόστος θα αποβεί  τετραπλάσιο.

Ο Καλλικράτης παίζει μόνος του

Μέχρι και πριν από 2-3 χρόνια μία τόσο αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα θεωρούνταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας όσον αφορά τόσο τη σφοδρότητά της όσο και τις πιθανότητες νομιμοποίησής της θεσμικά. Σήμερα, ένα βήμα πριν από την ουσιαστική εφαρμογή της, γιατί κανείς δεν σκίζει τα ιμάτιά του, δεν απεργεί, δεν εξεγείρεται ενάντια στην κατάργηση όλων αυτών για τα οποία τόσα χρόνια διατείνονταν πως «κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα»; Η απάντηση συμπυκνώνεται κυρίως σε τρεις βασικές παραδοχές για τον εκπαιδευτικό κόσμο: α) ότι κουράστηκε και απογοητεύτηκε από τις μεγάλες κινητοποιήσεις τού 2006-2007 β) ότι αισθάνεται προδομένος από τη «συνδικαλιστική του ηγεσία» και γ) ότι αισθάνεται ψυχολογικά αδύναμος απέναντι στις ραγδαίες εξελίξεις της εποχής του Μνημονίου κ.λπ.

Οι τρεις αυτές αιτίες, αν και περιέχουν μια μορφή αλήθειας, δεν περιγράφουν τίποτα περισσότερο από συμπτώματα. Μάλλον ισοδυναμούν με τη διαπίστωση ότι στον ωκεανό της εκμετάλλευσης επιπλέουν τα συντρίμμια της εκπαίδευσης μετέωρα και αβοήθητα εδώ και χρόνια. Το ναυάγιο της εκπαίδευσης όμως είναι τόσο παλιό όσο και η αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Ως εκ τούτου, η κατανόηση των συνθηκών καταστροφής καθίσταται ανάγκη επιτακτική για την συνειδητοποίηση του παρόντος.

Ο Καλλικράτης στην εκπαίδευση δεν είναι ένα μέτρο ανάγκης, ούτε φυσικά εμπεριέχει κάποιο παιδαγωγικό προσανατολισμό όπως διατείνονται οι εμπνευστές και πάσης φύσεως «καταναλωτές» του. «Δεν υπάρχει καμία αναφορά στο μνημόνιο σε οτιδήποτε που να αφορά συνενώσεις ή επιλογές για θέματα σχολείων ή πανεπιστημίων», δήλωσε σε μια κρίση ειλικρίνειας η υπουργός σε πρόσφατη συνάντηση (28/2/2010) που είχε με τοπικούς άρχοντες δήμων που καλούνται να εφαρμόσουν το νέο μέτρο. Παράλληλα, ανήγγειλε την ίδρυση μιας «Ανεξάρτητης Ειδικής Ομάδας Εκπαιδευτικής Πολιτικής» με στόχο «την αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου εκπαιδευτικού και της αποτελεσματικότερης χρήσης πόρων». Η «ειδική ομάδα» ανέλαβε ήδη το έργο της συνολικής ανατροπής στον χώρο της εκπαίδευσης, έργο που βέβαια υπερβαίνει τις απαιτήσεις περικοπών του Μνημονίου. Άλλωστε, οι αποφάσεις για τις αλλαγές στον τομέα της Παιδείας είναι προειλημμένες εδώ και μια δεκαετία από τη συνθήκη της Μπολόνια.

Τι είναι αυτό που γκρεμίζεται

Το σχολείο όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ανήκει στον τύπο του μαζικού σχολείου και μαζικού πανεπιστημίου. Αποτελεί προϊόν της μεταπολεμικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βασίστηκε στη μαζική παραγωγή και κατανάλωση εμπορευμάτων και αντικατέστησε το παλαιότερο-ελιτίστικο σχολείο. Η πολυεπίπεδη κρίση εκείνης της εποχής δημιούργησε την ανάγκη για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα : α) διεύρυνε το προνόμιο της μόρφωσης στα κατώτερα και μεσαία στρώματα (η ελίτ το είχαν πάντα)  β) παρείχε δωρεάν σταθμισμένη γνώση και ιδεολογία γ) προετοίμαζε νέους επιστήμονες-προσωπικό στελέχωσης για τις νέες του ανάγκες δ) έθετε τα όρια και τις προϋποθέσεις της αναδυόμενης μικρομεσαίας τάξης πουλώντας και αγοράζοντας συναίνεση και  ε) οδηγούσε από το χέρι τα εναπομείναντα ντόπια προλεταριακά κομμάτια  και τους μετανάστες  στο δρόμο με τις φάμπρικες με την ετικέτα του ανειδίκευτου εργάτη.

Στις δεκαετίες που πέρασαν το μαζικό σχολείο φυτοζωούσε σε καθεστώς παρατεταμένης κρίσης. Όμως δεν ανατράπηκε ποτέ από ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης όσο αυτό δεν έπαιρνε συνολικό χαρακτήρα. Καθοριστικό ρόλο στον ακρωτηριασμό μιας τέτοιας προοπτικής διαδραμάτισαν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια παλεύουν για «το θεμελιώδες δικαίωμα» της παιδείας ζητώντας εξορθολογισμό, δικαιότερη αξιολόγηση, αυξήσεις μισθών δηλαδή… ξεροκόμματα. Τώρα όμως που το παλιό εκπαιδευτικό σύστημα βγήκε από τη συντήρηση και μούχλιασε, το ξεροκόμματο τελείωσε και έμεινε η υπόκλιση του επαίτη. Για αυτό το λόγο η σιωπή του άλλοτε φλαμπουροκουβαλητή συνδικαλιστή δεν προκαλεί έκπληξη: περιμένει το επόμενο σκουπίδι γλείφοντας το χέρι του αφέντη.

Τι είναι αυτό που κατασκευάζεται

Ο Καλλικράτης, το νέο Λύκειο, το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ και η αξιολόγηση είναι οι βασικοί άξονες υλοποίησης του νέου μοντέλου εκπαίδευσης/υποταγής των υπηκόων. Εντούτοις, το «νέο όραμα» για την παιδεία δεν είναι τόσο νέο αλλά προπαγανδίζεται και ενδυναμώνεται εδώ και χρόνια μέσα από τις αρχές του μεταμοντερνισμού.

Πρόκειται για ένα ολιστικό θεωρητικό υπόβαθρο της κυριαρχίας που πρωτοεμφανίστηκε σε μια εποχή όπου οι ανεπτυγμένες κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες διακατέχονταν από ένα πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για τη γνώση, προβάλλοντας γοητευτικές μορφωτικές υποσχέσεις. Στις κοινωνίες της περιβόητης «μεταβιομηχανικής οικονομίας», οι άνθρωποι καλούνται να εμπλακούν σε μια δια βίου ενασχόληση με τη μόρφωση. Η γνώση δεν θα είναι πλέον εγκλωβισμένη σε ξεχωριστά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά με τη βοήθεια της τεχνολογίας θα βρίσκεται παντού, θα μεταδίδεται και θα πουλιέται οπουδήποτε. Ως εκ τούτου, το άτομο θα πρέπει να μαθαίνει πώς να μαθαίνει καθώς η μάθηση της μάθησης θα αποτελέσει τον πυρήνα  των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.

Στο νέο σχολείο «οι ίσες ευκαιρίες και η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού» πάνε περίπατο. Οι βασικές δεξιότητες που θα παρέχονται είναι: επικοινωνία στη μητρική γλώσσα, επικοινωνία σε ξένες γλώσσες, μαθηματικές και βασικές τεχνολογικές δεξιότητες, κοινωνικές δεξιότητες, πνεύμα πρωτοβουλίας και σεβασμού της επιχείρησης, πολιτιστική ευαισθησία και έκφραση.

Το νέο σχολείο αποσκοπεί στην χρησιμοθηρική εξαργύρωση της γνώσης και  της δημιουργικότητας προς όφελος της αγοράς. Οι εκπαιδευτικές λειτουργίες είναι θεμιτές στο μέτρο που μπορούν να αγοραστούν και έτσι οι άνθρωποι καλούνται να καταρτίζονται διαρκώς – με δικά τους έξοδα – προκειμένου να μπορούν να πουλήσουν σε ανεκτή τιμή τις εργασιακές τους ικανότητες, με σκοπό την επιβίωση. Μέσα σε ένα  τέτοιου τύπου σχολείο, ο θάνατος του υποκειμένου θα οδηγήσει στην παρακμή των κοινωνικών σχέσεων, στον συναισθηματικό αναλφαβητισμό και εν τέλει στην οριστική υποταγή του ατόμου στις δυνάμεις της αγοράς. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν εικασίες καθώς είναι  δοκιμασμένα στην πράξη από τις κυβερνήσεις μεταβιομηχανικών κρατών – Η.Π.Α, Ην. Βασίλειο, Γαλλία – με τραγικές συνέπειες για τη μόρφωση και τις εργασιακές συνθήκες.

Όχι άλλες τρύπες στο νερό

Βιώνουμε τη γενική επίθεση του πολιτικού-οικονομικού καθεστώτος με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό των όρων υποταγής του κοινωνικού συνόλου. Έχοντας διδαχθεί ό,τι μας ψιθύρισε η Ιστορία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη νέα επίθεση χωρίς την αυταπάτη, χωρίς ξεροκόμματα. Οι μαθητές ξέρουν πολύ καλά πως το σχολείο μεταμορφώνεται σε ένα εργοστάσιο που παράγει κακοπληρωμένους εργάτες και ανέργους. Οι φοιτητές νιώθουν πως σε λίγο καιρό τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα επικρατήσουν. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πως ο καθεστωτικός συνδικαλισμός τους οδηγεί στο αδιέξοδο της ήττας και όλοι ανεξαιρέτως βλέπουμε τα όνειρά μας να ξεθωριάζουν μπροστά στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Τα ΜΜΕξαπάτησης θέλουν να πιστέψουμε πως όλα αυτά είναι απόρροια ενός φυσικού φαινομένου που λέγεται οικονομική κρίση, ήρθε από το πουθενά και τις συνέπειές του πρέπει να τις μοιραστούμε όλοι.

Απέναντι σε όλα αυτά η απάντηση πρέπει να είναι συνολική. Ο Καλλικράτης στην εκπαίδευση δεν είναι παρά ένας από τους πολλούς πολιορκητικούς κριούς. Πίσω του κρύβεται η αναγκαιότητα του ίδιου του συστήματος να αναδιαρθρωθεί προκειμένου να επιβιώσει… εις βάρος μας. Ο πόλεμος ενάντια σε κάθε Καλλικράτη είναι μάχη ενάντια στο σύγχρονο φασισμό και διεξάγεται σε όλα τα μέτωπα.

Το κουδούνι έχει χτυπήσει εδώ και καιρό – ας επιστρέψουμε στις (κοινωνικές) τάξεις μας…

Apostada

→Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Απατρις

(Τεύχος 13-Απρίλιος 2011)

–http://apatris.info/

 

Κυκλοφόρησε το 13ο φύλλο της παγκρήτιας εφημερίδας δρόμου Άπατρις

…θα τη βρείτε στις καταλήψεις Villa Amalia, Σκαραμαγκά, Ματσάγγου (Βόλος), ΥΦΑΝΕΤ (Θεσσ/κη), σε  στέκια  και  ελεύθερους  χώρους

Μεταξύ  άλλων, σ’ αυτό  το  φύλλο:

– Καλλικράτης στην εκπαίδευση: ο μαθητής στην κλίνη του Προκρούστη

– Η  κρίση του θεσμοποιημένου συνδικαλισμού
Τα σημερινά θεσμοποιημένα συνδικάτα εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας ακόμα κάστας της κυριαρχίας, της οποίας αποτελούν οργανικό μέρος.

– Ψεύτικοι συναγερμοί (αν)ασφάλειας
Ο φόβος για τη ζωή, για το θάνατο και την αρρώστια έγινε όπλο στα χέρια της κυριαρχίας προκειμένου να πετύχει ολοκληρωτικά τον κοινωνικό έλεγχο

– Η πολιτική εφαρμοσιμότητα της προσαρμογής σε άνευ όρων συναίνεση

– MINOISTAS: Η ψευδής ουδετερότητα των «ευαισθητοποιημένων»

– 5η Ανακοίνωση της ανοιχτής ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ αναρχικών/αντιεξουσιαστών ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

– Η Αριστερά, η δημοκρατική αντίληψη του αγώνα και η Νομική

–Συνέντευξη με τη Φαιη Μεγιερ

– για το Κιλελερ:
«…ανά τετράδα, με το όπλον επ΄ ώμου και με μαύρας σημαίας…»

– Χανιά. Σχετικά με τις δράσεις αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

– Ρέθυμνο: Συγκεντρωτικά οι κινήσεις αλληλεγγύης για τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

– Ηράκλειο: Ανακόπηκε η πρόθεση των εργοδοτών στα GOODY´S για εξευτελιστική μείωση μισθών

– Εφαρμογή χουντικών νόμων στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας

– Δράσεις αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των συλληφθέντων από τα γεγονότα που ακολούθησαν την εκκένωση της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο

– Ο αγώνας των 300 μεταναστών στο κτίριο Υπατία

– Λευτεριά  στον αναρχικό αγωνιστή Άρη Σειρηνίδη

– επιστολές : Χρυσοβαλαντης Πουζιαριτης

●     Μπορείτε  να  κατεβάσετε  το  φύλλο 13  από  ‘δω:

http://www.​mediafire.co​m/?tlp5s7aho​086bj7

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Για επικοινωνια,ζητηματα διανομης προτασεις,συνεισφορα : apatris.news@gmail.com , info@apatris.info
Να σημειωθεί οτι το εμαιλ  apatris.news@gmail.com σταδιακά θα καταργηθεί. Ενδιάμεσα τα δύο εμαιλ θα λειτουργούν παράλληλα. Το τελικό εμαιλ επικοινωνίας θα είναι το info@apatris.info

●   Το site της  εφημερίδας:

http://apatris.info

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης :: Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης πλήξης

Το στέκι πολυτεχνείου κρήτης είναι ένας κοινωνικοπολιτικός αντιεξουσιαστικός/αυτοδιαχειριζόμενος χώρος που τελεί υπό κατάληψη από τις 21/11/2010. Προέκυψε από την ανάγκη ενός ελεύθερου χώρου έκφρασης, συνάντησης και επικοινωνίας ανθρώπων σε μια εποχή που οι κοινωνίες βασίζονται αποκλειστικά σε εξουσιαστικές δομές όπως το εκπαιδευτικό σύστημα, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, το σωφρονιστικό σύστημα, η εκκλησία, τα ΜΜΕ. Σε μια κοινωνία που οι ανθρώπινες σχέσεις ανάγονται σε σχέσεις εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου: του καθηγητή στο φοιτητή, του δασκάλου στο μαθητή, του εργοδότη στον εργαζόμενο, του ντόπιου στο μετανάστη και πολλές ακόμα εκφάνσεις τους, θεωρούμε πως υπάρχει η ανάγκη για ένα αντίπαλο δέος με ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά από αυτά της εξουσίας. Η εξουσία για μας είναι συνυφασμένη με την έννοια της επιβολής, η οποία διαχέεται σε όλους τους τομείς της ζωής, από μια απλή αυταρχική συμπεριφορά έως και καταπιεστικές κοινωνικές πρακτικές. Η περιθωριοποίηση του διαφορετικού, ο αποκλεισμός των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, η εκμετάλλευση και η ωμή βία που βιώνουν οι μετανάστες, ο καθορισμός των κοινωνικών ρόλων και της σεξουαλικότητας βάσει του φύλου και η υπερίσχυση του ενός στο άλλο, δεν μπορούν παρά να αποτελούν μορφές επιβολής.

Απέναντι σ’ αυτή την ασφυκτική κοινωνική πραγματικότητα, και ακούγοντας τις συνειδήσεις μας, αποφασίσαμε τη δημιουργία ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου, του οποίου ο τρόπος λειτουργίας είναι απαλλαγμένος από εξουσιαστικές σχέσεις που καταργούν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εξουσία που πηγάζει από ιεραρχικές δομές στο χώρο αυτό καταργείται έμπρακτα μέσω συλλογικών διαδικασιών. Τα μέλη της συνέλευσης έχουν την ίδια βαρύτητα λόγου και παραμερίζοντας τα έντονα “εγώ” συνδιαμορφώνουν και καταλήγουν σε μια κοινή συνισταμένη την οποία και στηρίζουν στην πράξη. Το κάθε άτομο που συμμετέχει γίνεται μέρος μιας ευρύτερης συλλογικότητας, αποβάλλοντας τις ατομικιστικές του τάσεις και αντιστρόφως η συλλογικότητα δεν καταπνίγει τη διαφορετικότητα του ατόμου, αλλά αντιθέτως ενθαρρύνει την ατομική έκφραση και δράση. Η αυτονομία του στεκιού έγκειται στην αυτοδιάθεση των ανθρώπων που συμμετέχουν. Η συνέλευση δεν “ακούει” τη γραμμή κάποιου κόμματος ή παράταξης και παράγει το δικό της ανεξάρτητο πολιτικό λόγο. Το στέκι επίσης λειτουργεί και ως ένας χώρος αντιπληροφόρησης ενάντια στη διαφθαρμένη, επιλεκτική και κατασταλτική πληροφόρηση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης.

Το εγχείρημα του στεκιού είναι αυτοοργανωμένο. Αυτό σημαίνει ότι τα προβλήματα που προκύπτουν, αλλά και η χάραξη του πολιτικού λόγου, είναι υπόθεση όλων των μελών και όχι λίγων στους οποίους έχει ανατεθεί το καθήκον. Άλλωστε, η ανάθεση καθηκόντων οδηγεί στην απομόνωση και διαίρεση των ανθρώπων, όπως κάνει το καπιταλιστικό σύστημα. Οι ατομικές και ομαδικές πρωτοβουλίες που συμφωνούν με τις βασικές αρχές της κατάληψης είναι θεμιτές και είναι βασικό συστατικό επιβίωσης σε οποιοδήποτε αυτοοργανωμένο εγχείρημα.

Θεωρούμε πως οι γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις προσβάλλονται από την λογική του χρήματος και γι’ αυτό οι αντιεμπορευματικές αρχές είναι δεδομένες. Η σημερινή κοινωνία δυστυχώς επιβάλλει τη χρήση χρημάτων για την απόκτηση αγαθών, έτσι, επιλέγουμε οι ανάγκες του στεκιού να καλύπτονται από την προσωπική συνεισφορά του καθενός.

Η αντίθεση στην εξουσία δεν μένει μόνο στον πολιτικό τρόπο λειτουργίας του στεκιού, αλλά αποτελεί και ένα κοινωνικό πρόταγμα για την εξέλιξη των κοινωνιών. Θεωρούμε το στέκι ως ένα ανατρεπτικό κοινωνικό κύτταρο του οποίου η λογική λειτουργίας μπορεί να εφαρμοστεί σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα. Το στέκι είναι ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος όπου σκεπτόμαστε, λειτουργούμε και δρούμε πολιτικά. Μέσα του επιθυμούμε να έχουμε δραστηριότητες οι οποίες επιτρέπουν την έκφραση της δημιουργικότητας και βοηθούν στην ανάπτυξη των ατόμων σε ενεργές, αυτόβουλες και ελεύθερες προσωπικότητες. Το εγχείρημα του στεκιού είναι ανοιχτό σε οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα θεωρεί ότι μπορεί να συμμετάσχει και να εκφραστεί μέσα από αυτό.

Για μία κοινωνία όπου θα αποφασίζουμε οι ίδιοι για τις ζωές μας χωρίς αφεντικά και δούλους, σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης

→Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Απατρις (Τεύχος 12-Φεβρουάριος 2011)-http://apatris.info/

.

Κάμερες στο φροντιστήριο “Ευθύνη” στο Ρέθυμνο

Κάμερες στο φροντιστήριο “Ευθύνη” στο Ρέθυμνο

Με αφορμή την τοποθέτηση καμερών στο φροντιστήριο “Ευθύνη” στο Ρέθυμνο, δημοσιεύουμε το κείμενο της αφίσας που τυπώθηκε σε 600 κομμάτια και κολλήθηκε στην πόλη του Ρεθύμνου από τους Μαθητές με Αστέρι.

Παιδεία – Παραπαιδεία

Η σάπια από τα θεμέλιά της “ελληνική παιδεία” ωθεί τους μαθητές μαζικά στην παραπαιδεία (νόμιμη και παράνομη). Παιδεία και παραπαιδεία συνθέτουν ουσιαστικά έναν οργανισμό που σίγουρα δεν έχει ως απώτερο σκοπό τη “μόρφωση” των μαθητών. Το μόνο που κάνει αποτελεσματικά η “ελληνική παιδεία” είναι να καταπιέζει τους μαθητές, να συσσωρεύει το άγχος τους. Τα βασανιστήρια των ατελείωτων ωρών στα φροντιστήρια, των διαγωνισμάτων, της ανούσιας παπαγαλίας και του άγχους των πανελληνίων συντελούν στην καταρράκωση του μαθητή – “υποψηφίου”, στη συναισθηματική του απομόνωση και την καλλιέργεια του απόλυτου ατομικισμού. Αφού περάσεις λοιπόν από το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα είσαι έτοιμος να σε εκμεταλλευτούν ως εργάτη ή να εκμεταλλευτείς χωρίς αναστολές ως αφεντικό. Άμεσα κερδισμένοι από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι μόνο οι βολεμένοι καθηγητές του δημοσίου (που κάνουν και 1,2,3,10 (…) ιδιαίτερα), οι “ιδιαιτεράδες” (που χτυπάνε το 40ρι ευρώ την ώρα ενίοτε) και οι φραγκάτοι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων που ξεζουμίζουν καθηγητές και μαθητές, αντλώντας το απόσταγμα της απελπισίας τους.

Κάμερα στραμμένη πάνω μου!

Δεν τους φτάνουν τα τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση της μαθητικής ανασφάλειας και μιζέριας. Σε μια κίνηση εντυπωσιασμού, χαφιεδισμού, βλακείας και προσπάθειας έντασης του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μεγάλα φροντιστήρια του Ρεθύμνου, τα αφεντικά του φροντιστηρίου “Ευθύνη” εγκατέστησαν σύστημα παρακολούθησης μαθητών και καθηγητών (!!!). Κάθε “αίθουσα διδασκαλίας” της “Ευθύνης” κοσμείται (πέρα από κάτι άβολα θρανία και τον πίνακα) και από μια κάμερα που παρακολουθεί σφαιρικά όλη την αίθουσα (“για αποτροπή βανδαλισμών”, όπως ειπώθηκε από παράγοντες του φροντιστηρίου). Η παρακολούθηση και καταγραφή μαθητών και καθηγητών μέσα σε κάθε αίθουσα είναι χαρακτηριστική περίπτωση έντασης μιας ιδιότυπης καταστολής που παρατηρείται στο χώρο της παιδείας και παράλληλα μια επίδειξη ισχύος από τα αφεντικά του φροντιστηρίου που τραβούν το σκοινί για να επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά πως οι αντιστάσεις είναι μικρές.

Το τραγικό της υπόθεσης:

Λίγοι (σχετικά) οι καθηγητές που αποχώρησαν από την “Ευθύνη” λόγω της τοποθέτησης καμερών. Ακόμα λιγότεροι οι μαθητές που αντέδρασαν ή αποχώρησαν για τον ίδιο λόγο. Όσο οι μαθητές και οι καθηγητές κοιτάζουν μονάχα το προσωπικό τους συμφέρον και δεν αυτοοργανώνονται ενάντια σε όποιον και ό,τι τους καταπιέζει, πάντα θα τους εκμεταλλεύονται γλοιώδεις επιχειρηματίες και αδίστακτα αφεντικά.

 

Μαθητές με Αστέρι

Πηγή: http://apatris.info/

→Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Απατρις (Τεύχος 12-Φεβρουάριος 2011)-http://apatris.info/

.